18 jaar geluk in een blauw VW busje…

Straks als we samen oud zijn, grijs of kaal…
Dan hoop ik te kunnen zeggen: ‘Wat waren wij een prachtig verhaal’.

Met mijn 14 lentes jong, maatje 34 en 51 kilo was ik perplex. Daar zat ie: de jongen die mijn hart sneller deed kloppen en ervoor zorgde dat ik alles uit mijn handen liet vallen.

Of ik zijn haar even wilde wassen, na het knippen zijn coupe wilde föhnen en vervolgens met besmeurde handen vol gel over zijn hoofd wilde gaan! Ofcourse, natuurlijk, ja ik wil… niets liever!

Gelukkig was ook Ruud gecharmeerd en lichtelijk ondersteboven daar in de kapsalon waar ik op zaterdag werkte. Hij bedacht zich niets, ‘vergat’ zijn portemonnee om vervolgens een klein half uur later weer terug te kunnen komen. Natuurlijk voorzien van zijn vriend zodat die ook gelijk even kon ‘keuren’.

Dit was het begin van onze liefde. ‘Het houdt geen stand’, ‘je bent nog veel te jong’, ‘er loopt nog zoveel meer rond’… allemaal opmerkingen die ik in de wind sloeg. Daar was ie tenslotte veel te leuk voor. Gelukkig voelt dat nog steeds zo….

Inmiddels zijn we 24 jaar verliefd, 18 jaar getrouwd, 9490 dagen samen, 2 prachtige dochters verder en hebben we minimaal 383.463 miljoen momenten gedeeld. Mooie, lieve, moeilijke, emotionele, warme, knallende en liefdevolle momenten…

Mijns inziens is het belangrijk om elkaar te blijven verrassen, juist na al die tijd. Met een lief appje, een briefje, een klein cadeautje… het maakt niet uit. Moeite doen voor elkaar, laten weten dat de ander ertoe doet en je de liefde niet voor lief neemt.

Dus ondanks alle drukte, omdat we nog midden in het trouwseizoen zitten, bedacht ik een plan. In het geheim fixte ik een licht blauwe VW t2 busje op onze trouwdag. Ik regelde vrij voor Lotte (ja geloof het of niet, maar die werkt op zaterdag ook in een kapsalon (!!!)), had ik weten te bekokstoven dat Sofie geen wedstrijd zou schaatsen en terloops hield ik de plannen van Ruud in de gaten die hij al dan niet had voor het weekend.

Op maandag begon de eerste pret. Ze kregen de opdracht om een tas op hun kamer te leggen en de komende 3 weken (moest ze toch een beetje op een dwaalspoor brengen) zou er elke dag iets in de tas moeten worden gedaan.

In volgorde: paspoort, bikini, joggingbroek, sloffen, spijkerbroek, warme trui, zomerjurkje/korte broek, blauwe bloesje… Ze hadden geen idee!
Op 30 september maakte ik Lotte om 7 uur wakker die nietsvermoedend zich klaar wilde maken voor haar werk. Snel trok ik Sofie uit bed en met 4 slaperige gezichten zaten we elkaar aan te kijken terwijl bij mij de adrenaline door mijn lijf heen gierde. (Note: Geloof me als ik zeg dat ik nog slechter heb geslapen als 18 jaar geleden…)

Verbaasd keken ze op toen ik vertelde dat er niet gewerkt en geschaatst zou worden omdat ze de laatste dingen in hun tas moesten doen zodat we om 845u konden vertrekken. Tijdens de knapperige ontbijtbroodjes en de verse jus d’orange werd er druk gespeculeerd over wat we zouden gaan doen. Dubai kwam voorbij (ja ja, ik leer ze groots denken), Zeeland, de kust, Oostenrijk, met vrienden, of toch niet…
Ze hadden geen idee.

Nadat we een klein uurtje hadden gereden zei de tomtom: u heeft uw bestemming bereikt. Daar stond ze; ons ‘hotel’! Monden vielen open… gingen we echt een weekend daarmee weg? Met die lichtblauwe leukerd? Serieus? Hoe vet!
Er viel 46 kilo zorgen van me af. Want zouden ze het allemaal wel leuk vinden? Vinden meisjes van 13 en 15 jaar het serieus nog leuk om een weekend met hun ouders opgescheept te zitten in plaats van met vriendjes en vriendinnen? Hun glimmende ogen waren het antwoord!

Vol goede moed gingen we op weg. Zonder stuurbekrachtiging, zonder comfort maar met een bus vol geluk en een brede lach op ons gezicht!
Toeterend naar de mensen die zaten te wachten op de stadsbus, extra rondjes op de rotonde, hoppend over de vluchtheuvels… Wat een lol hadden we!

Terwijl het goot in Giethoorn toen we daar (droog) in ons busje lunchten en al die chinezen waren afgeleid door ons in dat knusse leuke lichtblauwe ding op wielen en zij in de regen onder een poncho in een bootje vaarden, hadden we schik! Op de Afsluitdijk regende het zelfs in ons busje want stormen en waaien deed het behoorlijk!

Gingen we hier echt vannacht met z’n vieren in slapen? Opgetrokken wenkbrauwen en stiekem denken aan een B&B waren het gevolg…

Toch leken de weersberichten goed te zijn op de plek waar we heen gingen. Dus vol goede moed trokken we verder richting de zon.

Op Strand49, de camping waar we een nachtje zouden staan, scheen de zon zodra we de deuren opendeden. We hadden exact een half uur om ons enigszins toonbaar te maken voordat we richting de duinen zouden gaan. Daar wachtte Mariet van MTH Arts ons namelijk op voor een heuse fotoshoot met ons gezin.

Juist omdat het leven vaak zo aan je voorbijraast in de drukte van alledag is het zo fijn om soms zo stil te staan bij wat er daadwerkelijk belangrijk is… Het zijn juist de herinneringen zijn die je rijk maken…
Mariet heeft voor ons vastgelegd wat eigenlijk niet vast te leggen is. Ons geluk. Zo kostbaar, zo heerlijk, zo ongedwongen, zo mooi, zo fijn, zo voor altijd.

Na de shoot op de camping brandde de kleine verwarming heerlijk, hadden we kleine kaarsjes aan en speelden we Skibbo (ja hoe kneuterig wil je het hebben? I just love it). Dronken we lekkere drankjes en trokken we allemaal onze joggingbroek aan om in te slapen die nacht (hé, verschil moet er zijn na 18 jaar).

Terwijl ik ruim na middennacht op mijn telefoon keek omdat er berichtjes binnenkwamen, rolden de tranen over mijn wangen. Mariet stuurde namelijk de eerste foto’s ‘omdat ze het echt niet kon laten’. Terwijl de hond nog harder snurkte dan mijn grote liefde, onze meisjes boven ons hingen in een bedje van 60cm breed en wij samen op 110cm de nacht doorbrachten voelde ik niets anders dan geluk. Dit was ‘ons’ busje vol liefde… en ik? Ik barstte bijna uit mijn voegen van trots!

Mijn geluk op rij