Nootje om te kraken…
17 januari 2022Besef
11 juli 2023
‘Mariëlle, niet schrikken hoor!
Want ik kan alles, ik kan me alleen niet bewegen!’
Het waren de woorden van de bruidegom toen ik op 21 april 2021 voor het eerst in hun keuken stond!
‘Loop maar door’, riep hij me vriendelijk toe. En nee, ik schrik niet snel. Maar ik was er wel even stil van en dat zei ik hem ook…
Daar lag hij, Wouter, een man van mijn leeftijd, aan de apparatuur, in een bed maar met een stralende lach op zijn gezicht.
Gelijk was er een klik!
22 augustus 1999 – door Verstappen Info Page
Dat de autosport niet geheel zonder risico is bleek vanochtend tijdens het Duitse Formule 3 kampioenschap op het circuit van Nürnburg. Aan het einde van het rechte stuk raakte Wouter in de wielen van Nijenhuis waarna de auto op zijn kop terechtkwam, door de grindbak schoot, vervolgens over het asfalt om uiteindelijk weer in het grind tot stilstand te komen. De race werd onmiddellijk stilgelegd en Wouter buiten bewustzijn maar in een stabiele toestand met een helikopter naar het ziekenhuis van Koblenz gevlogen.
Een hoge dwarslaesie liep hij op….
Samen met de liefde van zijn leven, Susan, schoven we naast zijn bed. Ik zag haar met haar mooie bruine lieve ogen stralend naar hem kijken. Ze gaf hem zorg als hij dat nodig had, gaf hem net even die extra aai over zijn arm als ze hem drinken had gegeven, liet zachte vingers landen op zijn gezicht. Zo is het ooit begonnen. 12 jaar geleden, die eerste blik. Hij de client, zij de zuster. En vanaf de eerste keer dat zij aan zijn bed stond wist hij dat zij zijn favoriet zou worden! Maar hij scoorde ook bij haar, en hoe!
Met dampende thee vertelden zij met hart en ziel waarom zij samen wilde trouwen.
Een beslissing die ze nog met niemand hadden gedeeld. Oeps, mijn auto stond op de oprit met reclame en al… :). Maar met humor gaf ie aan dat ik ook rouwen deed i.p.v. alleen trouwen, dus daar zouden ze het ook nog op kunnen gooien!
Ja, ik had het snel door; met hun humor zat het wel goed!
Gaandeweg ons gesprek werd duidelijk dat ik hun liefde mocht gaan verwoorden. Niet alleen hun liefde, nee ook de strugles die ze samen hebben ondervonden. Want er zijn mensen met meningen die ze niet onder stoelen of banken steken, praktische bezwaren en ongeloof dat ze het onmogelijke mogelijk willen maken.
Maar wat er ook gebeurt, hoe het ook raast, stormt of dondert, zij samen weten en voelen dat hun liefde tegen alles is bestand.
22 augustus 2022.
Exact 23 jaar na zijn ongeluk zeggen zij JA tegen elkaar.
Inmiddels zijn we een jaar verder. Een jaar waarin zij samen extra sterk zijn geworden. Een jaar waarin het huis is gaan leven, haar kinderen en beesten hun entree hebben gemaakt en de 24u zorg anders in ingedeeld. Er is een speciale rolstoel ontwikkelt zodat hij kan staan als ze haar entree maakt en wellicht als hij zijn geloftes uitspreekt.
We zijn een paar dagen voor hun grote liefdesdag en het meeste staat op papier, maar ik ben nog niet tevreden. Ik schaaf, schuur, plamuur nog wat extra. Want dat verdient hun verhaal. Dat verdienen zij samen. Het is zo puur. Werkelijk al het uiterlijk vertoon is eraf, het gaat geheel en volledig om de binnenkant (en geloof me, ook haar buitenkant mag er zijn dus gelukkig doen zijn ogen het meer dan goed!).
Ik kan je niet vertellen hoe bijzonder ik het vind om hierbij te zijn. Zij samen zijn zo’n enorm voorbeeld voor ons allemaal… Hun ondeugende opmerkingen, hun liefde voor elkaar, de zelfstandigheid, het doorzettingsvermogen, hun kracht.
Net stuurde ze nog een liedje door wat gedraaid zal worden voordat ze hun vows uitspreken. Dit is mooi en praktisch tegelijk, omdat we de stoel kunnen aanpassen, er wellicht wat slijm weggezogen kan worden zodat zijn stem helder en vol liefde kan klinken…
Ik luister het tot dan toe voor mij onbekende liedje. Ik zie in gedachten alles voor me hoe het maandag zal gaan. Ik voel het. En dan gebeurt het. De brok in mijn keel… Alsof het voor hem is geschreven:
Everyday I wake up next to an angel
More beautiful than words could say
They said it wouldn’t work but what did they know?
‘Cause years have passed and we’re still here today
Never in my dreams did I think that this would happen to me
As I stand here before my woman
I can’t fight back the tears in my eyes
Oh, how could I be so lucky
I must’ve done something right
And I promise to love her for the rest of my life
-Bruno Mars – Rest of my Life
Ik puzzel nog even verder, maar hoe dan ook gaat het bijzonder, fantastisch, mooi en memorabel worden. Voor hen, voor alle gasten, voor mij. Wat kijk ik er naar uit.
Ik schrijf door, met steeds opnieuw zijn woorden in mijn hoofd; ‘Ik kan alles, ik kan alleen niet bewegen’. En ik realiseer me steeds opnieuw; hij heeft zo’n gelijk!
Wat een fantastisch stel en wat een waanzinnig verhaal!
