Toen de realiteit de wens voorbij schoot…

Door de zijkant van het raam zie ik haar zitten.
Ik schrik…
In de ruim 8 weken dat ik haar niet heb gezien is ze niet alleen 25 kilo lichter geworden maar ook haar energie is nog maar een fractie van wat het was.
Zodra ze ons ziet komt ze moeizaam overeind en tegelijkertijd verschijnt haar grote mooie glimlach in combinatie met die twinkeling in haar (geelziende) ogen. Bij ons beiden zitten de emoties gelijk hoog als we elkaar warm en oprecht knuffelen en ik voel haar broze lijf door het laagje kleding wat ze draagt.

Dit gevoel is net is zo schrijnend onwerkelijk als dankbaar confronterend…

De wettelijke handtekening was al gezet. Alles was geregeld. Maar juist het vieren van liefde en leven met elkaar en de liefste om hen heen was hun grote wens. Hun mooie dag in 2019 ging niet door na het slechtnieuwsgesprek in het ziekenhuis. 18 maart, 8 april en ook vandaag 3 juni zullen ze niet vieren zoals het ooit was bedacht. Niet lekker dicht bij elkaar, niet groots intiem en schaterlachend verbindend. Want de realiteit schoot voorbij de wens… Het lukte niet meer… En als ik haar zo zie dan snap ik het!

Johan van Ee pakt zijn piano, Corine (Oh Belle Fotografie) installeert haar camera’s en ik schuif met Martijn de bank aan de kant samen met het kleine beetje stof wat er onder vandaan komt. Ondertussen heeft Evelien al een ander shirtje én een BH aangetrokken want nu er ‘echte’ foto’s worden gemaakt wil ze er wel op haar paasbest uitzien. Voor iedereen die haar niet kent; dit is zó Evelien!

De tissues staan binnen handbereik en los van de tekst die ik had geschreven begin ik recht uit mijn hart. Waarom we hier zijn; in liefde met liefde vóór de liefde. Voor hun liefde. Puur omdat ze dat verdienen. Johan begeleidt mij instrumentaal en ik neem een grote hap lucht.

Als ik begin met ‘Lieve Schatten’ lijkt het alsof ik alles vanuit een helikopterblik aanschouw. Ik zie mezelf zitten op ‘haar’ bed in de kamer, ik ruik de pioenen in haar hand en hoor de brok in mijn stem. Maar ik ben vastberaden en ondanks dat er een traan over mijn wangen rolt is de drang groter dan mijn angst om mijn met zorg uitgekozen woorden uit te spreken.

Ik zie blikken van herkenning en dankbaarheid, brede glimlachen bij anekdotes en handen die elkaar zoeken en blijven vinden. Als mijn stem dooft is dat voor Johan het teken om zijn persoonlijk geschreven lied voor Martijn en Evelien in te zetten. Pfff… Ik vroeg hem een lied te maken wat passend zou zijn bij een trouwceremonie met 60 gasten, of bij een intiem klein moment als dit maar ook iets wat eventueel bij een afscheid kon worden gezongen. Klinkt als niet te doen maar hij maakte het onmogelijke waar. Hij zong recht ons hart in, liet kippenvel ontstaan op deze warme dag en liet ons berusting voelen.

Met nog een paar afsluitende zinnen vloog dit moment eigenlijk voorbij. Geen 8000 woorden vandaag. 600 was meer dan genoeg. Alles was gezegd en het was goed. Wij slopen naar buiten en samen hadden zij even een moment om met elkaar te zijn, tranen te deppen en dik te knuffelen.

Tussen de appelkruimel en de slagroom kletsten we na. Maar toen Corine zei dat ze hen zo nog even als echt bruidspaar samen voor het groene hegje wilde vastleggen ontstond er vuur in haar ogen! ‘Dan trek ik mijn jurk aan!’, riep ze in volle overtuiging! Daar waar Martijn nog wat terughoudend tegensputterend vroeg of dat nou wel een goed idee was, zag zij hun first look al voor zich!
Deze vastberadenheid, deze spontane ingeving had van te voren niet gepland kunnen worden. Maar juist nu, op deze manier, spontaan en impulsief zonder dat het moest maar puur omdat ze het wilde, was niks anders dan goud.

Als er wordt gevraagd of ik wil helpen schiet er een schok door mijn lijf. Want het voelt zeker zo liefdevol vertrouwd maar ook zo intiem privé. Samen met haar lieve vriendin Ilona verruilen we haar hemdje en korte broek voor haar prachtige jurk. Vol trots toont ze haar sieraden en ook haar roze trouwpumps komen tevoorschijn. Die worden trouwens alleen vastgelegd, want slippers voelen beter en niemand die het ziet!
We rijgen haar jurk vast. De satijnen linten gaan van links naar rechts, bijna net als mijn gevoelens. Het gaat gewoon gebeuren. Ze gaat haar jurk aan doen! Het moment waar ze zo naar uit had gekeken maar niet meer dan een wens zou zijn, wordt werkelijkheid.

Voorzichtig komt ze naar buiten op de klanken van het lied wat ze eigenlijk tijdens de ceremonie wilde horen als ze haar entree zou maken. En hij staat daar; toegezongen door de vogels in de stralende zon maar Martijn had alleen oog voor haar. Los van de pianoklanken en het geklik van de camera zegt niemand iets. Maar juist de stilte en de blikken waren alleszeggend.

Hardop durf ik te zeggen dat deze middag mij veranderd heeft voor het leven. Evelien leerde ons, zonder het te zeggen, te kijken naar het goede in het leven. Dankbaar te zijn voor de mensen om je heen en je te realiseren dat alle goeds wat je ooit hebt gegeven, weer zal terugkeren op het moment dat je dit het meest nodig hebt!

Lieve Evelien, dank je wel daarvoor! Meer dan graag ben ik er ook tijdens het volgende verhaal wat verteld mag worden want verhalen verbinden als geen ander: ze smeden mensen en warmen het leven. Meer dan voldoende letters liggen klaar om aaneen te rijgen tot ontroerende zinnen die raken. Zodat het een hou-vast wordt. Iets om naar terug te grijpen als de heimwee borrelt, mijlpalen opeens worden bereikt zonder jou of jouw glimlach ons ineens weer verwarmd zonder dat we je zien. Lieve schat, dank je wel!

Lieve Johan, jij maakte het onmogelijke mogelijk. Jij wist alle elementen om te buigen naar synoniemen die zo tastbaar waren dat herinneringen naar boven kwamen op de klanken van je stem. Zodra jouw vingers de toetsen raakten bracht je een sfeer die helend was. Dankjewel voor wie je bent en voor wat je kan!

Lieve Rianne, op de valreep bedacht ik me hoe een ‘bruidsboeket’ vandaag die geurende  toevoeging kon zijn. Ik belde jou en nog geen twee uur later stond je voor mijn deur. Prachtige witte pioenen in combinatie met eucalyptus bijeengebonden met lint én een corsage voor Martijn. Geraakt door het verhaal wilde je er niets voor hebben en ging je zonder het te vragen mee in ‘het omzien naar een ander, puur omdat iemand dat verdient’. Dat maakt jou (wederom) een bijzonder mens. Een ogenschijnlijk klein gebaar wat in grote dankbaarheid werd aangenomen en deze week met zijn geur de herinnering tastbaar maakt!

Lieve Corine, dank dat jij zo discreet vertrouwd en belangeloos warm dit unieke moment hebt weten te vangen op beeld. Liefde laat zich nergens zo puur vangen als in vreugde en verdriet maar jij ziet precies datgene waar geen woorden voor zijn!

Lieve allemaal… Vier de liefde & het leven! Het is zó kostbaar!