Bride-to-be Rosa vertelt; ‘Before i do…’

Take a PIC. Make a MEMORY that will stick
9 januari 2015
Valentijn: HELLO bruin kleurtje, BYE vetrandjes!
14 februari 2015
Take a PIC. Make a MEMORY that will stick
9 januari 2015
Valentijn: HELLO bruin kleurtje, BYE vetrandjes!
14 februari 2015

Before I Do

Pofmouwen, strikken, zeemeerminnenjurken en de Honeymoonquiz. Ik kan mij nog goed herinneren toen mijn zus (eigenlijk mijn halfzus) vertelde dat ze ging trouwen. Ze was toen 21 was, ik 11. Wat duurde het lang voordat ik haar jurk kon zien. Weken, nee, maandenlang fantaseerde ik erover hoe zij er op die dag uit zou zien. Op school kon ik nergens anders meer over praten en ik kon nog maar over een ding tekenen. De jurk. Naarmate de dag in de buurt kwam, was de spanning in de lucht te voelen. Onze moeder was in alle staten en bouwde in het geheim een bloemenboog. 1511512_10203601531215315_5371009358306192170_oIk ben nu 36 en over drie weken trouw ikzelf. Met Wiebe. De spanning is in de lucht te voelen. Iedereen heeft er zin in en kijkt er naar uit. Mijn moeder kijkt van boven mee en had vast graag een bloemenboog gemaakt. Zou maar zo kunnen dat mijn schoonmoeder daar nu in het geheim mee bezig is. Ik zit met mijn hoofd te malen hoe ik het ga managen als honderd paar ogen op mij gericht zijn. Gelukkig ben ik niet alleen, Wiebe en ik delen dat samen. Hoewel ik wat extraverter ben, zijn wij allebei niet zo van in het middelpunt staan. Ik ontmoette Wiebe vorig jaar, toevallig op Valentijnsdag, op de hei in Hilversum (dat de link eerder op Tinder werd gelegd is natuurlijk een iets minder romantisch idee). We maakten een wandeling, samen met zijn bordercollie Eddy. Hij zette koffie op een brandertje en ik had broodjes meegenomen. Mijn zogenaamde ‘outdoor’ schoenen veroorzaakten blaren en opgezwollen voeten, maar hier wilde ik geen moment van missen. Nu, bijna een jaar later, is elk moment met Wiebe een, ja wat voor woord heb je daarvoor, misschien wel, het ultieme gevoel van leven. Toen hij mij van de zomer, onderweg naar de Alpen in een romantisch dorpje vlakbij Dijon, totaal onverwachts ten huwelijk vroeg, twijfelde ik geen seconde. Ja, dat wil ik. Ik kan niet wachten om de echte JA te zeggen! En nu? En ja, dan moet je iets doen met die JA. Ga je op maandagochtend met twee anonieme getuigen stiekem naar het gemeentehuis? Of trouw je in een kasteel? Wil je een feest en hoe groot moet die dan worden? Hoeveel gaat het echt kosten? Hoeveel heb je er voor over? Wie wil je uitnodigen? En hoe match je al die wensen als je ze al weet…want een bruiloft hoe klein of groot organiseren bleek toch gauw een echt project. In het enorme woud dat trouwbranche heet, was ik het spoor snel bijster. Ik niet alleen, Wiebe schrok er ook wel van. Wat een mogelijkheden en dus ook onmogelijkheden. Gelukkig waren wij er al snel over uit: de ringen, de reis en een fijn moment, daar gingen wij voor. Samen vochten we ons een weg door alle mogelijkheden en onmogelijkheden en werden geholpen door steeds meer mensen. Inspiratie voor de ultieme locatie kwam overigens van Marielle. Het werd de schaapskooi in Blaricum met ‘s avonds een feest in het hippe Bleu in het centrum van Amsterdam. Stad en land. Rosa en Wiebe. DE jurk En die jurk? In de maanden na Wiebe’s aanzoek, was ik niet bezig met pofmouwen en witte strikken. Het liefst skipte ik dat hele ding en trok ik een blauw onopvallend dingetje aan. Onder het mom van ‘je trouwt maar een keer’ waagde ik de stap en trommelde drie vriendinnen bij elkaar die mijn onzekerheid begrepen. Samen vonden wij al snel een prachtige vintage rok en iets wolligs er boven (ik trouw toch met een herder). Voor het eerst in mijn leven waag ik mij ook aan een corset die speciaal voor mij gemaakt is. En ik moet toegeven, ik kan niet wachten om alles aan te trekken. Het liefst zou ik jullie nu allemaal vertellen hoe het volledige plaatje er uitziet en er een foto bij sturen, maar ik moet nog even mijn zenuwen bedwingen. Want wat zal het ontzettend spannend zijn als Wiebe mij voor het eerst gaat zien. Het is niet niks om jezelf open en vol overgave jouw hart met iemand te delen. Ik weet zeker dat ik mij prachtig zal voelen, geen twijfel meer daarover. Maar de echte reden waarom ik me zo mooi ga voelen is toch wel om diegene die naast mij zit (links of rechts weten we nog niet, maar dat zien we op dat moment wel). Zelfs in een overall zou hij mij prachtig vinden. Nog een paar weken… De spanning stijgt. Er beginnen steeds meer mensen om ons heen te bellen of te appen dat ze er zin in hebben. Op sommige momenten doen ze geheimzinnig over iets. Ik krijg er steeds meer zin in, maar vooral omdat ik ervan wil genieten. Niet alleen die dag, maar nu al en hopelijk ook heel lang erna! Ik kan niet wachten om JA te zeggen (wij oefenen al vaak hoor, dus dat komt goed). Dus voor wie gaat trouwen, net een aanzoek heeft gehad en er misschien alleen nog over droomt: vergeet niet dat genieten het belangrijkste ingrediënt is voor een fijne herinnering. Het is maar een dag, maar je zult hem niet snel meer vergeten (ook als het een drama wordt)…. Wordt vervolgd….   Spreekt haar eerlijke en enthousiaste verhaal je aan? Lees dan hier meer of check http://about.me/rosaromeyn                  

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *