Cake and More cake design studio
15 maart 2018Ratelende vingers, een rinkelende telefoon & een overstroomde mailbox
4 mei 2018Mijn vingers ratelen over het toetsenbord. Het trouwseizoen is weer begonnen en de meest mooie gevoelens probeer ik op het papier te laten landen. Over het algemeen fijne woorden over mooie gevoelens, vertrouwen, geluk, liefde en plezier. Maar toch zit ook in bijna elke toespraak die ik schrijf, een gedeelte wat me tot tranen roert van verdriet. Zo nu ook.
Het gebeurd me terwijl ik schrijf voor de bruid die als 15 jarige haar vader verloor. Als ik herinneringen van hun samen omschrijf, wat zijn koosnaam voor haar was en hoe trots hij wel niet geweest zou zijn. Dat hij haar nog steeds beschermd zoals hij zo graag deed. En terwijl ik schrijf dwalen mijn gedachten af…
Naar het kleine mannetje van 20 weken die te vroeg werd geboren. Aan zijn lieve sterke trotse ouders en de woorden die ik mocht spreken tijdens zijn uitvaart. Aan zijn mooie plekje in de zon…
Naar Rene, de bruidegom die we onlangs in liefde moesten loslaten… Wat wordt deze mooie lieve man gemist door zijn vrouw, kindjes en vrienden. Zijn naam zie ik als ik scroll op fb, ik hoor dat mooie liedje van Bløf elke dag op de radio en hun foto pronkt nog steeds aan de kastdeur. Elke dag mist mijn hart een slag als ik me realiseer dat hij er echt niet meer is…
Ik denk aan één van mijn lieve bruiden. Aan A. die afgelopen zaterdag haar vader heeft begraven. Zo plotseling… Zo kort voor haar mooie dag. De zon schijnt buiten, maar wat moet het waaien in haar hart…
Wat moeten we elke dag veel loslaten. Minuscule kleinigheden, grootse dromen, liefste wensen of hartverwarmende lievelingen. In vertrouwen en met liefde. Steeds weer. Maar jeetje, wat blijft het moeilijk… Steeds weer.
Tegelijkertijd blijft alles wat we loslaten ook onderdeel van ons. Laten we niet los maar omarmen we. Worden we hierdoor gevormd tot wie je zijn, maakt het ons uiteindelijk zelfs sterker en krachtiger hoe ongeloofwaardig dat nu misschien nog lijkt.