Een applaus voor jou

Een applaus voor jou

Deze ochtend werden we hoogstwaarschijnlijk allemaal anders wakker dan vorige week op deze dag. Het is dinsdag, de tweede dag van thuisonderwijs, de dag waarop alles nóg iets meer stil ligt dan gisteren en ik persoonlijk zelf even moest nadenken over welke dag het was. Gelukkig fluit de zon en schijnen de vogels me tegemoet als ik de gordijnen (iets later dan normaal) openschuif.

Na het uitgebreide ontbijt, want alle agenda’s zien er hier in huis leger uit dan normaal, bel ik mijn ouders en schoonouders met de vraag of ze nog iets nodig hebben. Ik overleg met mijn moeder (76) die twijfelt of ze vandaag toch nog even naar de kapper zal gaan, want vanaf morgen is ie misschien wel dicht. ‘En hoe groot is nu de kans dat ze daar iets oploopt?’ hoor ik mijn 78 jarige vader op de achtergrond zeggen! Nou mam, als je thuisblijft loop je in elk geval géén kans. O ja… De kapper wordt afgebeld.

Maar ik herken de twijfeling… De vader van mijn ene vriendin baalt dat ie niet 4x in de week kan zwemmen, de vader van mijn andere vriendin mochten we gisteren ‘gelukkig’ nog een laatste groet (met gepaste afstand) brengen tijdens zijn afscheidsviering. Ook dat is vanaf vandaag anders; iets met eerste lijn en niet kúnnen uitstellen…
Onverwachts staan onze vrienden uit Groningen voor de deur. Die paar keer per jaar dat we elkaar zien kúnnen eigenlijk niet zonder uitgebreid elkaar in de armen vallen. En nu? Nu overleggen we of het zelfs wel verstandig is om binnen te komen. Mijn meiden die vinden dat ik werkelijk by far te streng ben als ze niet mogen ‘chillen’ met hun vrienden, of lekker in de jacuzzi met z’n allen mogen. Mam, alsjeblieft?! Nope, ik hou voet bij stuk.

Het lijkt alsof de wereld de griep heeft. De wereld hoest, heeft een pauze nodig en werkt aan zijn eigen immuunsysteem! Alles is met elkaar verbonden als 1 grote familie die allemaal getroffen kan worden. Er is nog geen geneesmiddel maar wel is duidelijk dat we saamhorigheid en solidariteit nodig hebben nu onze weerstand op de proef wordt gesteld.

Even ZIJN in plaats van doen. Al het rennen, vliegen en consumeren te laten voor wat het is. Thuis zijn met onszelf en voelen hoe het is om samen (als gezin) te zijn. Met elkaar de tijd te beleven. Stilstaan. Goh, het lijkt wel op Trouwen. Want ook dan staan we stil. Spreken we uit wat vaak onuitgesproken blijft en zeggen we wat er gezegd moet worden op momenten die er toe doen!
Nu we elkaar niet mogen aanraken en niet mogen knuffelen kunnen we weer ontdekken hoe waardevol fysiek contact is. Nabijheid en aanraking zijn van levensbelang. In mijn ‘vak’ waar emoties de boventoon voeren kunnen we eigenlijk niet zonder. Maar ook hier het cliché; soms ontdek je het wonder van iets pas wanneer je het kwijt bent.

Ik las vandaag (tja ik heb toch tijd over) een stuk van een psycholoog uit Italië. Hij haalde Darwin erbij; ‘Niet de sterkste of de meest intelligente overleven, maar diegene die zich het beste kunnen aanpassen aan veranderingen’.

Maar we zijn niet alleen van onszelf afhankelijk. Ook van de mensen om je heen. Het virus vraagt zorg voor elkaar en onszelf even iets ontzeggen om voor de mensen om ons heen en met name voor de zwakkeren in onze maatschappij te zorgen. Dus laten we uitdagingen aangaan. Onze creativiteit extra ontwikkelen met zoveel mogelijk medemenselijkheid en zorgzaamheid! Als we dit vanuit de juiste zuivere energie doen (oh die podcasts die ik momenteel luister zijn óók zo fijn), vóelen dat we het waard zijn dan komen we dit met elkaar weer te boven! Let love rule!

Weet dat ik vanavond (en morgenavond want er is wat onduidelijk of het vanavond of morgen is dus ik doe het beide avonden) aan jullie denk als ik voor de voordeur sta te klappen. Het applaus is voor jou;
♡ voor de bruid die onzeker toeleeft naar hun mooie dag
♡ voor de gom die even niet meer de rust zelve is
♡ voor de opa’s en oma’s van de bruidsparen die angstvallig hopen er toch bij te mogen zijn…
♡ Voor mijn terminaal zieke bruid waarbij uitstel van hun ceremonie eigenlijk geen optie was, maar toch moest…
♡ Voor mijn bruidspaar wat vanwege de ziekte van hun zoontje eerder dan de planning wilden trouwen, maar door geannuleerde tickets naar Italie as we speak op zoek zijn naar een andere locatie dichterbij huis… Alles om die dag maar mét hem te mogen bleven!
♡ Voor jou als je in de zorg werkt
♡ Voor jou als je leerkracht bent
♡ Voor jou als dit je treft
♡ Voor jou als je tot de ‘zwakkere’ van onze samenleving behoort
♡ Voor jou als je het als bedrijf of ZZP’er even niet meer weet
♡ Voor jou omdat ik weet dat dit je raakt
♡ Voor jou omdat ik erop vertrouw dat je je verantwoordelijkheid zal nemen!