25 jaar geleden…

25 april 1992

Toen hij haar thuis bracht, haar voorzag van een behoorlijke zuigzoen en op zijn wiebelende jonge benen aan haar vroeg of ze dan nu ook echt verkering hadden, antwoordde ze met een twijfelachtige: ‘Ja, ok…’.

Zij 14 jaar, hij 16 jaar. 25 april 1992. Vandaag exact 25 jaar geleden.

Samen wordt dit unieke stel groot. Groeien ze samen. Een stel dat door elkaars verschillen elkaar júist zo aanvult. Ze kunnen en mogen bij elkaar compleet zichzelf zijn. Samen overwinnen ze, samen aanschouwen ze en samen gaan ze door!

Trouwen was voor hen geen must

Zij zijn niet van de geijkte paden en binnen de lijntjes. Wel wisten ze dat áls… dan zouden ze Ja zeggen tegen elkaar. Vandaag was het zover.

Terwijl alle gasten onderweg waren naar hét surprise-feest wat hij voor haar had georganiseerd omdat ze bijna 40 werd, zat ik bij haar op die prachtige hotelkamer van Landgoed Het Roode Koper.

Wat was ze al mooi! Zelfs in haar badjas want haar toch wel zenuwachtige maar vooral brede lach van trots verscheen steeds op haar gezicht. Bijna was het zover, bijna was het moment aangebroken dat de gasten niet haar, maar zij hen samen zouden verrassen…

Hun zoontje van 5 kwam vrolijk vertellen dat papa en mama gingen trouwen terwijl hij hoogstwaarschijnlijk geen idee had wat dat nu precies inhield. Maar toen ik hem vertelde van de hamer begonnen zijn ogen te glimmen; dát wilde hij wel!

Op de kamer van de gom was het heel relaxed. Hun jongste van ruim een jaar was net wakker geworden uit dromenland, geen idee van wat er allemaal stond te gebeuren en had nog een fijn cadeautje voor papa in zijn luier zitten.
Het kereltje keek met grootst mogelijke ogen de kamer rond, ronduit verbaasd van al die vrouwen die zomaar bij zijn papa in de kamer stonden.
De gom vond het heerlijk; de een zat aan zijn haar, de ander maakte foto’s, de filmcamera kwam dichtbij en ik beloofde hem niet te veel te laten huilen tijdens HET moment…

Vanuit de royal suite zagen we de gasten aankomen. De files (ja werkelijk waar, op dinsdag om 13.15u) hadden zij vol verwachting getrotseerd met het idee dat ze het geheim goed geheim hadden gehouden.
De ceremoniemeester, haar geweldige zus die vanaf het begin bij het grote plan was betrokken, voelde de spanning oplopen. Hoe zou iedereen reageren? Al maanden hadden ze het verborgen kunnen houden, zou het dit laatste half uur ook nog lukken?

De stemmen verstomden. In de serre werd het stil. De film ging beginnen.
Op de trap hield ik (nog steeds verstopt) mijn adem in, mijn hartslag voelbaar in mijn keel. Stiekem waren de zenuwen ook bij mij toegeslagen, want hoe spannend & leuk was dit…

De oooh’s en de aaah’s vlogen door de ruimte.
Er werd gelachen, er werd gesnotterd.
Een emotionele liefhebbende vader mocht naar boven… zonder hier van te voren ook maar 1 seconde bij stil te staan, was hij nu onderweg naar zijn jongste trots…
Zijn dochter was de bruid van vandaag!

Al zoveel jaar gelukkig,
al zolang echt compleet
met niets dat niet gezegd is
toch wil ik dat je weet;
Dat ik schreeuwend van de daken
en vliegend dat ik zweef,
dankbaar ben als altijd
omdat ik met je leef.
En soms, ja soms verstom ik met dat ik naar je kijk,
dan ben ik gewoon sprakeloos en luidkeels tegelijk.
Lieverd je bent alles
mijn lief en ons gezin,
de oorsprong en de toekomst
en al daartussenin.

– eva –

De bruid liet even op zich wachten, de Cola-Vieux () werd voor hem geserveerd, en de spanning liep op. Het moment waarop zij aan de hand van haar trotse vader naar hem toe liep was magisch; Blikken vol bewondering alsof ze elkaar voor het eerst in die 25 jaar zagen.

Trillende lippen, ogen die vol liepen, dankbare blikken, ondeugende ogen en trotse glimlachen wisselden elkaar net zo hard af als het weer. Terwijl buiten de zon, de regen, de wind en de sneeuw (ja echt geloof me) aan ons voorbij trok, mocht ik hún verhaal vertellen van onvoorwaardelijke liefde. Ik sprak met woorden die raakten, met humor, met verwijzingen naar zijn af en toe té schunnige opmerkingen, met liefde en persoonlijke details.

Hun prachtige vows, 2x een luidkeels JA, de ferme klap met de hamer, de ringen, het zetten van de officiële handtekeningen, de vingerafdrukken op de kinderaktes…. Het was er allemaal, en meer.

Wat was dit een GE-WEL-DIG moment! Wouldn’t miss it for the world!

Locatie: Landgoed Het Roode Koper
Fotograaf: Bureau Cocoon
Videograaf: Stories to tell
BABS: Tintelend Trouwen

Liefde in overvloed