BABS in de cel

Een dikke deur
Een voedselluik
Een kijkgat
Een roestvrijstalen wc
Een betonnen bed en een krukje…

Na een achtervolging met 2 staande houdingen inclusief fouillering, een arrestatie, een betrapping heterdaad, een inbraakalarm, het ophalen van een melder na huiselijk geweld en een zoektocht aan de hand van een vermissing…

belandde ik in de cel

Tijdens de kennismaking met L&T zie ik verliefde blikken over en weer vliegen; ik smelt….
Ze vertellen mij over hun verhaal, over hun wensen, over hun dromen én over hun passie; mijn hart gaat sneller kloppen….
De passie voor elkaar én voor hun werk is bijna tastbaar; ik hang aan hun lippen….

Gedrevenheid en daadkracht, impact en loslaten, betrokkenheid en interesse, buikgevoel en loyaliteit. Kenmerken die ik in hun ogen lees als zij mij vertellen over hun werk: hij agent, zij rechercheur.

Ze vertellen mij over hun eerste ontmoeting op het bureau, over hun belevingen, over de verscheidenheid van hun takenpakket, over de hoeveelheid informatie die ze soms weten van burgers. Over de impact die sommige situaties met zich mee brengen. Over collegialiteit, vaardigheid en kundigheid.
Ik voel het vertrouwen groeien om ze te vertellen over een wens die ik al lange tijd koester: een keer als een stil musje achterin een politiebus een dienst mee draaien. Want dat politieagenten zoveel meer zijn dan (lastige) bonnen-schrijvers, en er zijn op het moment dat je ze nodig hebt, heb ik jaren geleden helaas zelf persoonlijk ondervonden. Ze waren voor mij mijn steun en toeverlaat, mijn helden ondanks het feit dat de situatie onomkeerbaar was….

Tot mijn blijdschap bellen T&L mij later die week om te bevestigen dat ik hun huwelijk mag sluiten én zegt L. erbij; ‘Als je echt een keer mee wilt draaien, dan kan ik dat wel voor je aanvragen als je dat wilt?’. Of ik dat wil? JA, heel graag zelfs. Niet alleen krijg ik de mogelijkheid om een wens in vervulling te laten gaan, maar zie het ook als fantastische mogelijkheid voor ‘research’ naar L&T. Met beide handen grijp  ik deze kans aan.

Dinsdag 24 februari was de dag waarop ik vanaf het begin tot het einde van de dienst in een soort van hartslag-verhogende-situatie heb verkeerd: Klapperende oren, uitpuilende ogen, en verbijsterde blikken… Wat zullen de collega’s van L. wel niet gedacht hebben. Ze moeten het gezien hebben want overal mocht ik bij zijn (natuurlijk na ondertekening van geheimhouding en aansprakelijkheid).
De briefing, X Toppers (personen met hoge prioriteit), het napraten van collega’s onderling over de heftige aanhouding van de vorige dag, de aanhouding en fouillering voor in bewaringstelling, de gearresteerde man die de zorgplicht van de politie op de proef stelt en ogenschijnlijk een paniekaanval faked waardoor er een ambulance moet komen, en de vele administratieve ‘rompslomp’ die er verricht moeten worden om hun handelingen te verantwoorden. Ik zit er bovenop en realiseer mij hoe bijzonder het is om dit van dichtbij mee te mogen maken.

‘Ik leg je kogelvrijevest hier naast je neer’, zegt L. Stoer knik ik, en zeg maar niet dat ik hem het liefst uit veiligheid gelijk aan willen trekken… Na een achtervolging waarbij er uiteindelijk twee mannen staande werden gehouden (midden op de weg), zij gefouilleerd werden en mij recht in de ogen aankeken, kan ik alleen maar hopen dat ze mijn knikkende knieën niet hebben gezien.

In

love

we

trust

We gaan op weg naar een 12 (!!!)  jarige jongen voor het stelen van een Iphone. Ik refereer aan mijn eigen oudste dochter en wat er door de vader heen moet gaan als we hem vertellen waar we voor komen.
Ook halen we een vrouw op die net midden op straat hard om hulp heeft geroepen nadat ze net was mishandeld door haar vriend. De man wordt aangehouden en de vrouw stapt bij ons in de bus. We brengen haar naar het bureau voor aangifte, want deze keer is hij te ver gegaan vertelt ze. Maar waar moet ze heen na de aangifte? Ze weet het niet. In angst, onzekerheid en onveiligheid gehuld zit ze achter me in de bus.

We hadden wel 10 bekeuringen uit kunnen delen. Geen licht, door rood rijden, spugen voor de voeten van een ambtenaar (belediging?), verbale agressie, te hard rijden etc.
L. verstaat zijn vak, geeft duidelijke waarschuwingen en treedt repressief op waar nodig. Ik voel niets anders dan respect voor zijn manier van handelen. Ik zie zijn afwegingen tussen gevoel en verstand en ik krijg beeld van zijn manier van denken. Ook zie ik zijn bezorgdheid als T. belt, en zij vertelt over de grote inval die ze net hebben gedaan ergens in Nederland. ‘Hoe voel je je? Voelde je je bedreigd?’.  Ik zie de liefde in zijn ogen terwijl hij zich in zijn stoere politiepak weer klaar maakt om de weg op te gaan. “Ze is weer thuis…”, zegt ie vervolgens tegen mij en we stappen in de politiebus.

Er komt een nieuwe melding binnen: er wordt een vrouw vermist, nadat zij overstuur een instelling heeft verlaten. Prioriteit HOOG want er bestaat een groot vermoeden dat zij van plan is zelfmoord te plegen. 21 jaar.
Voor mij is het eerst een verhaal en kijken we naar haar uit. Dan komt het bij me binnen want het verhaal heeft opeens een gezicht; de foto’s worden verspreid. Ook Burgernet wordt in werking gesteld.

We surveilleren rond het station op de donkere plekken, met de bus en ook lopend terwijl collega’s het verhaal bij de instelling in kaart brengen. Uiteindelijk wordt ze gevonden op een treinstation in de buurt,  en nemen collega’s haar mee naar het bureau om haar tegen zichzelf te beschermen in afwachting van de komst van het RIAGG.
Ik zie haar; een klein, bang, mager en verward meisje. Mijn moederhart wordt geraakt… gelukkig is ze veilig en in goede handen.

In alles wat ik vandaag mee maak merk ik dat niets op zichzelf staat. Niet alleen de direct betrokkenen hebben een aandeel. Ook familieleden, vrienden, collega’s zijn betrokken.
Ik zie een grote diversiteit aan politieagenten; leeftijd, cultuur, ervaring, uiterlijk, met of zonder kinderen.  Wat goed, want op die manier kijken ze  met een grote diversiteit naar verschillende situaties. Vullen  ze elkaar aan, steunen  ze elkaar en ZIJN ze er voor elkaar. Helden!

Voor ik het weet is het 2300u. Onze 9uurs dienst zit erop. Omgevlogen.
Met een hoofd vol indrukken, een hart vol respect en een aantekenboekje in mijn tas kom ik thuis. Dankbaar, vol respect en door deze dag voel ik mij nog meer verbonden met L&T.

Bij thuiskomst geef ik mijn 3 grote liefdes een dikke kus terwijl ze onbezorgd slapen en geen idee hebben van wat er zich zo dichtbij allemaal afspeelt. Gelukkig maar…

“Bang dat de ander iets overkomt zijn T. en ik eigenlijk niet als we aan het werk zijn. Wel staan we er regelmatig bij stil.

Bang zijn we niet omdat we uitgaan van elkaars kwaliteiten en vaardigheden.
We hebben wel het besef dat er zo maar iets kan gebeuren. Daarom zijn we vaak dankbaar als we beiden weer veilig thuis zijn.

Door besef, alertheid en vertrouwen in elkaars vaardigheden, passie en gedrevenheid kan ons werk een groot onderdeel van ons leven zijn. Gelukkig blijft er nog veel tijd over voor pure liefde!”

Bedankt voor deze geweldige ervaring