Op glad ijs…

Terwijl ik mijn warme groene winterjas dichtrits, mijn zwarte muts opzet en voor de zekerheid ook nog mijn sjaal om doe besef ik me dat ik me op glad ijs bevind.
Nee… niet letterlijk.

Dat laat ik aan mijn dochter Sofie over die, zoals jullie wellicht hebben gezien op fb en insta, het meer dan goed doet op de schaats.
Nadat ze net 3e van NL is geworden bij de Dames Pupillen A op de Lange Baan en ze op 17 februari het NK marathon heeft gereden (helaas viel ze), pakken we nu onze koffers voor 4 dagen Thialf omdat ze op 2 en 3 maart de Viking Race mag rijden.

De Viking Race? What’s that? Een internationale wedstrijd voor de 2 snelste rijders en rijdsters van de jeugd t/m 16 jaar uit België, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Italië, Noorwegen, Oostenrijk, Polen, Spanje, USA, Wit Rusland, Zweden, Zwitserland én Nederland. De twee snelste rijd(st)ers per categorie mogen hun land vertegenwoordigen en Sofie dus voor Nederland in de categorie DPA. Hoe cool is dat?

Dat gladde ijs zit meer in de zakelijke en persoonlijke gedachtenspinsels die me de laatste tijd best wel wat slapeloze nachten hebben bezorgd. Komt het omdat ik 40 (ja echt waar, 40!!!) ben geworden? Is de midlife toegeslagen?
Of veranderd er zoveel om en in me dat het me verplicht om stil te staan? Terug te kijken, om te kijken, te leren en zeker ook groeien?

Met twee puberdochters in huis hebben er de laatste tijd behoorlijk wat veranderingen plaats gevonden. Het helpen douchen, kleding klaarleggen of eindeloos knuffelen op schoot heeft plaatsgemaakt voor eigen meningen waar je over kan discussiëren (hoe laat thuiskomen, wel/geen alcohol, vriendjes:;>!). Agenda’s moeten constant op elkaar worden afgestemd en de dagen hebben zelfs voor hen soms al te weinig uren. Rapper Boef schalt door het huis, hormonen kletteren harder dan pannendeksels en na mijn wegkijken van de minuten in de nacht komt elke morgen weer te vroeg terug. (PS. Volgens mij mag ik nog in mijn handen klappen hoe zij hier mee omgaan hoor (kan veeeeeel erger) maar geloof me, voor mij is het een aanslag op mijn moederhart.)

En als je dan niet goed slaapt heb je genoeg tijd om angsten i.p.v. schapen over het hekje te zien springen. Dan steken onzekerheden de kop op. En als dat eigenlijk niet je aard is, word je daar vervolgens weer onzeker over! Herkenbaar?

Maar wat geeft me dan het gevoel dat ik me op glad ijs begeef?
Lang heb ik erover moeten nadenken. Want met een volle agenda voor 2018, uitbereiding van Tintelend Trouwen en lieve recensies van bruidsparen zou het toch juist goed moeten voelen? De boekingen voor 2019 zouden toch meer dan vertrouwen moeten geven?

Maar tijdens weer één van die slapeloze nachten viel ineens valt dat kwartje… Balans was in 2017 mijn ‘magische’ woord waaraan ik al mijn vragen toetste. Balans in werk/gezin. Balans in tijd. Balans in doelen. Balans in wensen…

Voor dit jaar is het magische woord LOSLATEN.
Pff en dat valt niet mee. Als moeder, als vrouw van, als vriendin, als collega… Ik durf best te zeggen dat ik in een aantal zaken goed ben, maar als het om loslaten gaat dan heb ik nog een hoop te leren.
Dat merk ik des te meer nu onze oudste prachtige dochter (15 jaar) voor 12 dagen in Senegal zit. Een berichtje (hoe klein ook) via de app bezorgd me een intens blij gevoel. Maar zodra ik 24 uur niets heb gehoord krijg ik weke knieën en een bonzend hart…

Loslaten… we hadden het er gister nog over toen ik mocht spreken tijdens de uitvaart van Rene: één van de bruidegoms die ik twee jaar geleden (én afgelopen november tijdens de Trouwbeleving On Tour) mocht trouwen.
Hoe kan je een vader (net 37 jaar) met twee prachtige kinderen en de meest liefdevolle vrouw ever, loslaten? Hoe moet dat?
Ik weet het niet. Loslaten in liefde, dat hebben ze zeker gedaan. Hij heeft gevochten tegen de tumor in zijn hoofd. Hij heeft genoten, liefgehad en gekoesterd. Maar het is zo onwerkelijk om te geloven dat al die mooie momenten niet meer terugkomen…

Hun dochtertje (7) wat gister vol verwondering in haar blauwe jurkje van het huwelijk, in stilte zat te kijken naar de vele foto’s van haar papa en zonder geluid dikke tranen in haar schoot liet vallen. Zijn vrouw Marlies die zelf het woord nam tijdens zijn afscheidsviering en nog meer grensverleggend respect verdiende, hun jongste spruit (5) die dapper alle bloemetjes die her en der uit de vele prachtige stukken vielen opraapte en dansend weer achter de stoet aanrende…
Ik kan de beelden in mijn hoofd niet loslaten. Het doet me extra beseffen: pluk de dag, geniet van de kleine dingen. Ga iets leuks doen, doe wat je gelukkig maakt. Straal door wie je bent. Wees jezelf want je mag er ZIJN!

Glad ijs. Op sommige punten krakend breekbaar. Op andere punten sterk solide. Soms in volle zon, soms met striemende wind in mijn gezicht. Maar laten we samen de kou trotseren, schnaps drinken, zwieren op dat gladde ijs en genieten. Het leven is een feestje wat gevierd mag worden. En als dit betekend dat het ijs soms een beetje kraakt en soms een beetje breekt zodat het uiteindelijk weer sterker aan vriest, weet dan dat het goed is….
Enjoy het winterweer… Op wit besneeuwde pistes, warm onder een dekentje, met beschermende armen om je heen of in het avontuur wat je veel moois mag brengen…

Op glad zijn… Want jeetje wat is het eng om dit met jullie te delen…